YARALI ŞİİR
Yalnızlığımın kanatları çırpınıyor
şimdi gökyüzünde
Hasretin namlusu direnirken
kırgınlığımı ateşlemeye
Dur diyorum
Durul çocuk
Şehrin ortasında yaralanan çocuk.
Gazze’de çocukları tanımlamak benim için yaralı bir şiirden öteye geçemedi. Cümleleri toparlamak deveye hendek atlatmaktan daha zordu çünkü kalbimden can pasımı silip atmakla eşdeğerdi.
Gazze’de bir çocuğun henüz iki saniye önce bir evi, bir annesi, babası, bir dayanağı vardı. Küçük yüreğinde hüzün yükseldi. Az önce ikindi çayını içiyordu. Biraz sonra molozların arasında sadece kırmızı bir çaydanlık görünecekti belki de. Gazze’de hayat iki saniye önce daha güzeldi. Ev güzeldi, küçük çocuğun annesi, babası, oyuncakları ve hayatının rengi vardı.
Küçük çocuk artık zeytin fidanı ve enkazın içinde kök saldı. Onun kökleri bu şehri sonsuza dek gölgeleyecek.