Benim gibi eski bayramlara aşina olanlar hafızasını biraz yoklayınca içini buruk bir bayram sevinci kaplıyor.
Hazırlığına bir hafta önceden başlanan aile içi toplu bayram yemekleri, çocuklara bayram hediyesi işleme mendiller, el öpmeler ve bayram harçlıkları…
Akrabalarımızı ve sevdiklerimizi ziyaret edebilmek için yaşadığımız bölgeyi bir uçtan öbür uca dolaşır ,ulaşamadıklarımıza ise en süslüsünden tebrik kartı gönderirdik. İlk gün ziyaretleri bitirir, ikinci gün evden çıkmaz bizi ziyarete gelecek olan sevdiklerimizi beklerdik. Arefe günü alınan bayramlık giysilerimizi başucumuza koyar, heyecandan uyuyamazdık ,o giysiler bizim için çok özeldi.
Kaç evde kaldı şimdilerde bu kültürler ? Evimize gelen misafirin bırakın elini öpmeyi ,odasından zahmet edip de çıkmayan bir nesli büyütüyoruz. Nerede o eski bayramlar ? diye başlayan konuşmalarımızı şimdiki genç nesle anlatmak bir hayli zor olacaktır. Zira gitgide hiçbir şeyden memnun olunamayan, Kültürün yavaş yavaş unutulduğu bir çağdayız.
Biz avucumuza sıkıştırılan bir iki bayram şekeriyle mutlu olan çocuklardık. Şimdi kaç çocuk avucundaki şekerle mutlu oluyor?
Bayram ziyaretlerinin yerini maalesef bayram tatilleri aldı. Akraba ziyaretleri neredeyse yok denilecek kadar az. Ne kadar ayak diresek de kimi geleneklerin yerini kapitalizmin yenilenen kuralları alıyor maalesef.
Bayramlar İnsanlar arasındaki sevgi bağlarını güçlendiren, dargınların barıştığı, insanların birbirleriyle hediyeleştiği neşe ve huzur dolu günlerdir.
Bayramda Çocukları, ihtiyaç sahiplerini ve kimsesizleri gözetmeliyiz. Yaşlıları, hastaları ziyaret ederek sevindirmeliyiz.
Bu bayram da boynu bükük olanlar var. Kiminin bayram namazından dönecek babası, kiminin bayram kahvaltısı hazırlayacak anası, kiminin elini öpecek yavrusu yok. Vakit varken sevdiklerimize sıkı sıkı sarılıp, sevgimizi dile getirelim. Bunun için özel günleri beklemeyelim.
Tüm sevdiklerimizle birlikte, huzur sevgi ve barış dolu günlerde geçireceğimiz nice bayramlara…