EYT’ler isyanda,
Binlerce vatandaş Ankara’ya yürüdü.
Pazarcılar öfkeli,
Oda başkanları ardı ardına açıklama yapıyor.
Halciler kızgın,
“Biz sahtekar değiliz” diyorlar.
İş adamları batıyor.
Konkordato başvuru sayısı rekora koşuyor.
Vatandaş geçinemiyor.
Market fiyatlarını geçtim, poşet ücretine dahi tepki var.
Medya büyük baskı altında.
Hükümete yakın gazetelerin yöneticileri dahi “Baskı altındayız yazamıyoruz” diyor.
Vatandaşta seçime dair bir heyecan yok, dert geçim.
Sandığa gitmeyenlerin sayısı yüzde 30 oldu deniliyor.
Umut kalmadı.
Biraz vicdanı olan bu yazdıklarımın doğru olduğunu kabul eder. Ancak devamında bir cümle ekliyorlar; “Kime oy verelim, yer mi var?” buna da hak vermemek mümkün değil.
Bunca olaya karşılık nasıl muhalefet başarılı olamaz, akıl almıyor.
Demek ki Türkiye’de umut veren bir muhalefette yok.
Zorunlu iki tercih arasında kalan seçmen var.
31 Mart günü o kazandı bu kazanmasından çok bana göre acilen yeni bir yola ihtiyaç var.
Yeni bir muhalefete,
Yeni söylemlere,
Yeni umutlara,
Yeni bir lidere ihtiyaç var.
Bu yeninin içerisinde ise proje partisi kokusu olmaması gerekiyor.
Ne mi olması yeterli?
Sağ, sol, merkez değil insan merkezli olmalıdır…